در میدان مهر و محبت، مهمتر از هر
مسألهای، «ارزشمندی محبوب و معشوق» است. چرا که تنها عاشقپیشگی و دلدادگی
نیست که از انسان موجودی متفاوت میسازد، بلکه مهمتر از آن ارزشمندی و
بزرگی موجودی است که محبت انسان بدان تعلق میگیرد.
عشق
و محبت، یکی از ویژگیهای منحصر به فرد آدمی است که در کنار عقل و درایت،
از او موجودی متفاوت ساخته است. انسان به وسیله این دو بال بزرگ و
خارقالعاده میتواند به نقاطی از عالم، پرواز کند که پای هیچ موجودی به
آنجا نرسیده است و هیچ مخلوقی توان پای نهادن به آن را ندارد.
خداوند،
انسان را چنان آفریده که گویا بدون مهرورزی و علاقه مندی نمیتواند زندگی
کند. نوزاد تازه به دنیا آمده هم که هنوز چیز زیادی از این دنیا نمیفهمد،
خیلی سریع علاقه مندی هایی پیدا میکند و جدایی از آنها را بر نمیتابد.
یکی از سختترین تنبیهات بشری زندان است. اما نه به خاطر سختیهای مادی که
معمولاً در زندانهای امروزی دیگر خبری از این سختیها نیست. بلکه همین
جدایی و فراق، چنان آزار دهنده است که گویا از هر عذابی دردناکتر
مینماید.
بنابراین باید گفت که محبت هدیهای الهی است که خداوند در
فطرت آدمی جاسازی کرده و آن را جزئی جدایی ناپذیر از وجود او قرار داده
است. اما مهم این است که این زلال پرارزش وجودی و این هدیه آسمانی «در کجا
به کار گیری میشود» و «به پای چه موجودی ریخته میشود» و «ارزانی چه کسی
یا چه چیزی میگردد»؟
ادامه مقاله در ادامه مطلب!